Alman Filozof Nietzche’nin sözüdür yazının başlığı. Her ne olursa olsun gerçek ve samimi duygu ve inanca sahip olanların illa göstermek ve kanıtlamak için ayrıca bir çabaya ihtiyaç duymaları bana inandırıcı gelmiyor. Her yerde ama her yerde (okul, AVM, dinlenme tesisleri, hastane…) mescit, ihtiyacın üstünde nüfusa bakmadan planlama yapmadan inşa edilen camiler, her şeyi dini referansa bağlayarak anlatma dindarlığın göstergesi mi dini kullanmak mı? Bu konunun siyasi boyutlarını gazetelerde, televizyondaki tartışma programlarında okuyoruz, izliyoruz.

Din kavramının bu kadar çok kullanıldığı bir ülkede bekliyorsunuz ki kul hakkı yenmesin, hoşgörü iklimi hakim olsun, hırsızlık yolsuzluk sıradan günlük vakalar haline gelmesin, insana değer verilsin. Durumun tam tersi olduğuna neredeyse her gün şahit olmuyor muyuz?

“Bir dinleri olduğu için ahlaka ihtiyacı kalmamış gibi davranıyorlar” der, Amin Maalouf. Kişi, dindarlığını gösteriş unsuru olarak kullanıp sürdürdüğü hayat dindarlığını yalanlıyorsa bu tarz hayat sürdürenler o ünlü deyimi hak etmiyor mu? : ‘’-mış gibi yaşamak’’

Çıkarsız, temiz, samimi duygularla dini inancını yaşayan insanlar; kıldıkları namazı, yardım ettikleri insanları, orucunu açtığı sofraları sosyal medyada paylaşmaz. Bilir ki inancı kendisiyle Tanrı arasındadır. Çıkarsız, temiz, samimi duygularla dini inancını yaşayan insanlar; dini, hedeflerine ulaşmak için bir basamak olarak kullanmaz. Bilir ki bu çıkarcı insanlar dine en çok zarar verenlerdir.

Çıkarsız, temiz, samimi duygularla dini inancını yaşayan insanlar; dini, illa ki benim bakış açımla yorumlayacaksın demez. Bilir ki dinde zorlama yoktur. O yüzden gerçek dindar bağıra çağıra göstere göstere inancını etrafındakilere ilan etme yolu seçmez, yaşadığı hayat tarzı ve savunduğu değerlerle inancını çevresindekilere hissettirir.

Gerçek dindarlara değil dinbazlara seslenelim bir kez daha: Dindarlığınızı Tanrı’ya gösterin bize insanlığınız lazım!

Saygılarımla…