Hayatın çok zorladığı, ülke gündeminin ağır olduğu bu günlerde nereye baksak duvarlara tosluyormuşuz duygusu uyanıyor insanda. Ülke gündemiyle birlikte dünyanın gidişatı da endişelerimizi artırıyor. Bir teselli olur mu bilmiyorum ama gündelik yaşamın felsefesini içeren kitaplarıyla çok ilgi gören bir yazar olan Alain de Botton, Atlas dergisi yazarıyla yaptığı bir röportajda ‘’dünya hep böyleydi’’ diyor.(1)Dergi yazarı, bu karanlık günlerde hayata aydınlık gözlerle bakmanın bir yolu yok mudur diye soruyor ve Alain de Botton şöyle cevaplıyor: İşe dünyanın istikrarsız bir yer olduğunu kabul ederek başlayın. Dünya, hiçbir zaman dengeli bir yer değildi. Şu dönemde iyice çığırından çıktığını düşünebilirsiniz ama aslında hep böyleydi. İnsan deneyimi, aptallık ve bilgelik arasındaki bitmeyen bir savaş. Dünyanın daha güvenli göründüğü çocukluğumuza korkunç bir özlem duyuyoruz. Aslında böyle bir dünya hiçbir zaman var olmadı. Hayat, milyarlarca yıl önce başladığından bu yana hep tehlikeli bir deneyimle olageldi.

Dünyanın bu gerçeğini kabul edip baharın müjdecisi cemreleri takiben doğaya sığınmak, hayata aydınlık gözlerle bakmanın bir yolu olabilir. Cemre demişken eskiden işe yeni başlayan acemi gazetecilere verilen ilk iş şu olurmuş, cemrenin düştüğü yerin fotoğrafını çekip getireceksin. Verilen ilk işte kendini göstermek isteyen acemi muhabirin çırpınışını izleyen deneyimli gazeteciler onunla eğlenir, bir-iki gün sonra da bu fotoğrafı çekmenin mümkün olmadığı gerçeğini acemi muhabire açıklar, aramıza hoş geldin derlermiş. Bu şaka hâlâ yapılıyor mu bilmiyorum. Yazımı, ülkemizin zengin kültüründen bir örnekle bitireyim. Tunceli’de yaşlı bilge kişiler sevdiklerine doğanın, zamanın ve evrenin döngüsüyle şöyle dua ederler: Sabah güneşiyle gelsin nasibin, sağlığın, müjden; yel alsın gitsin endişeni, tasanı; ay, uykunda ışık olsun, sarsın, iyi etsin seni. Bu güzel dilekler sizin için de geçerli olsun, saygılarımla…

(1)Atlas dergisi 2022 Aralık sayısı, Editörden Köşesi-Özlem Numanoğlu